I still have to write an update about our last weekend in Namalu. But how do you write about the death of a 14 month old baby? A child who (unless she had an incurable disease or severe complications) probably would have survived in another country or region and who would be happily walking or crawling around right now?

Ik moet nog steeds een update schrijven over ons afgelopen weekend in Namalu. Maar hoe schrijf je over het overlijden van een 14 maanden oude baby? Een kindje dat (tenzij ze een ongeneeslijke ziekte of ernstige complicaties had) het in een ander land of regio waarschijnlijk wel had gered en nu vrolijk rondliep of kroop?

It’s already been a few months ago since we last wrote a blog post. On Instagram and Facebook we are more active, but we will write a longer update here now and then. The last time we wrote about the first week with the (malnourished) twins. We are thankful that they recovered well in the last few months.

Het is alweer een heel aantal maanden geleden dat we een blogpost hebben geschreven. Op Instagram en Facebook zijn we wat actiever, maar hier zullen we af en toe een uitgebreidere update schrijven. De vorige keer schreven we over de eerste week dat de (ondervoede) tweeling bij ons was. We zijn dankbaar dat deze meisjes zo goed zijn opgeknapt in de afgelopen maanden.

The past week we experienced a lot of things. The internet on the compound is currently not good enough to update regularly, so I’ll now do that through a blog post. Last week we posted about a mother who we met earlier. About three months ago, this (at that time pregnant) mother came to our compound, with a very malnourished child.

De afgelopen week hebben we van alles meegemaakt. Omdat het internet op de compound momenteel niet goed genoeg is om telkens updates te plaatsen, zal ik dat nu via een blog doen. Vorige week hebben we een aantal berichten geplaatst over een moeder die we al eerder hadden ontmoet. Ongeveer drie maanden geleden kwam deze (toen zwangere) moeder naar onze compound, met een erg ondervoed meisje.

They look at me with big eyes. Two girls, twins. Just like me. In their hands they hold a cup of tea and some maize. But at this moment they are not eating anymore. I am probably one of the only or maybe the first white person they’ve ever seen. Their thin arms and legs shock me. Mostly from one of the girls. Way too thin. I go inside for a bit, so they can finish their breakfast.

Ze kijken mij met grote ogen aan. Twee meisjes, een tweeling. Net als ik. In hun handen hebben ze een beker thee en een maiskolf. Maar op dit moment denken ze niet aan eten, hun ogen zijn op mij gericht. Ik ben waarschijnlijk een van de weinige of misschien wel de eerste blanke persoon die ze in hun leven hebben gezien. Ik schrik van de dunne armpjes en beentjes. Vooral van het ene meisje. Veel te dun. Ik ga nog maar even naar binnen, zodat ze rustig hun ontbijt kunnen opeten.