<a href="https://namalucommunityhome.org/" title="Visit Matthea Struijk’s website" rel="author external">Matthea Struijk</a>

#4 – A short life

Facebook Instagram

#4 - A short life

Lately I’ve mostly written updates on Instagram. Because I now wanted to share a longer story, I’ll upload it here as a blogpost. You can read the previous updates on our Instagram page (@namalucommunityhome).

I still have to write an update about our last weekend in Namalu. But how do you write about the death of a 14 month old baby? A child who (unless she had an incurable disease or severe complications) probably would have survived in another country or region and who would be happily walking or crawling around right now? How do you write a clear story, when you also have several questions yourself and when you don’t know exactly why this happened, partly because of a language barrier and partly because of the parents and the difficult communication with them?

We’ve known this family since last year. First only the mother with her, by then, 3-year-old twins, shortly after that the baby was born and later we also met the father. The twins started with our malnutrition programme and they were regularly at our compound. The baby was doing quite well and she grew normally. A few months ago her health had worsened and she had a rash everywhere. The doctor said it was scabies, but we don’t know that for sure. She also didn’t want to eat a lot of solid food. After that time in April we haven’t seen her again, I think. Because the family now lives further away, it’s hard for them to come to the compound with the children every time. We offered to pay rent for a house in the center of Namalu, so that the twins would be closer and could go to school. But eventually they didn’t really do much with that offer.

The person on the compound who helps us with the children, told us that the mother came to her with the baby some time back. The baby was sick (she had big bumps in her neck, I don’t know exactly what it was) and that’s why she advised her to go to a better clinic where we also go to with the malnourished children. The mother knows we will pay for that, but she still didn’t go there. In another hospital/clinic they didn’t help her well or she was sent home again. Eventually the baby passed away.

There are many ‘what if…’ thoughts going through my head. What if they did go to the better clinic? Maybe they could’ve helped her there or maybe they would’ve seen how bad it was and then we could’ve sent them to the bigger city? What if Joshua and I would’ve been in Namalu at that time, then I could’ve seen her situation with my own eyes and then we could’ve brought them to the clinic with the car. But all these thoughts are of no use anymore, because they don’t bring this young life back.

This happened in the week before the weekend in which we went to Namalu, I think. I don’t know everything for sure, because what they say has to be translated twice and they also don’t always tell a very clear story. Besides that, you also never know if things happened exactly like they told you. When we were in Namalu, we met the twins and the parents and again we offered them to live closer to us, this time in a hut which is on our compound. The mother thought it was a good idea, but she still didn’t come back to start staying there. We see the twins getting less healthy again when they don’t come to us for a longer period of time and that’s frustrating to see. We really hope that they could start living closer to us soon, because we would like to send them to school after they get a bit stronger. That could really change their future.

It’s hard to see children having a hard time, but to not be able to do as much as you would like. I would really want to know what’s going on in the mother’s mind, but we can’t communicate with her in that way. She is now grieving, without any form of help. The twins suddenly don’t see their baby sister anymore and they also probably don’t really know why. Life just continues, like how it used to be in the Netherlands in the past when there was little attention for coping with grief. I would love to give her the care and love she doesn’t get right now and to see her change. It’s a hard lesson to learn that you can’t always help with everything. My heart breaks for them, but sadly this happens with so many more families in Karamoja.

I found it difficult whether I had to share this story, because it’s quite personal of course. That’s why I also don’t share certain details about the parents. But it paints a picture of the type of situations we encounter with. It’s sometimes hard to imagine what the situation is like in a country or region where you’ve never been to, but with these stories I hope to paint a better picture of how it is. This is just one family, but there are so many more children close to our compound who we could help. At this moment we don’t have enough money for that yet, our compound is not ready to receive more children and we need a good and stable worker. If you would like to support us, then you can find all the information on our website or Instagram. As soon as we have a stable foundation on the compound, then we can help more children and bring hope to families in difficult situations.

Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics

<a href="https://namalucommunityhome.org/" title="Visit Matthea Struijk’s website" rel="author external">Matthea Struijk</a>

#4 – Een kort leven

Facebook Instagram

#4 - Een kort leven

De afgelopen tijd heb ik vooral updates geschreven op Instagram. Omdat ik nu een langer verhaal wilde delen, zal ik het hier als een blogpost uploaden. De eerdere updates kunt u op onze Instagram pagina (@namalucommunityhome) lezen.

Ik moet nog steeds een update schrijven over ons afgelopen weekend in Namalu. Maar hoe schrijf je over het overlijden van een 14 maanden oude baby? Een kindje dat (tenzij ze een ongeneeslijke ziekte of ernstige complicaties had) het in een ander land of regio waarschijnlijk wel had gered en nu vrolijk rondliep of kroop? Hoe schrijf je een duidelijk verhaal, terwijl je zelf ook allerlei vragen hebt en niet precies weet waarom dit is gebeurd, deels vanwege een taalbarrière en deels vanwege de ouders en de moeizame communicatie met hen?

Wij kennen dit gezin sinds vorig jaar. Eerst alleen de moeder met haar toen 3-jarige tweeling, al snel daarna werd de baby geboren en later hebben we ook de vader ontmoet. We hebben de tweeling in ons ondervoedingsprogramma opgenomen en ze waren regelmatig bij ons op de compound. Met de baby ging het eigenlijk prima en ze groeide normaal. Een paar maanden geleden ging het veel slechter en zat ze onder de bultjes. Volgens de dokter was dat schurft, maar dat weten we niet zeker. Ook wilde ze niet veel vast voedsel eten. Na die keer in april hebben wij haar volgens mij niet meer gezien. Omdat het gezin nu verder weg woont is het lastig voor hen om elke keer met de kinderen naar de compound te komen. We hebben aangeboden om de huur voor een huisje in het centrum van Namalu te betalen, zodat de tweeling dichterbij is en ook naar school kan gaan. Maar uiteindelijk hebben ze niet veel met dit aanbod gedaan.

De persoon die ons op de compound helpt met de kinderen, vertelde dat de moeder een tijdje terug met de baby naar haar toe was gekomen. De baby was ziek (ze had nu grote bulten in haar nek, ik weet niet precies wat het was) en daarom adviseerde ze haar naar een betere kliniek te gaan waar wij ook met de ondervoede kindjes heen gaan. De moeder weet dat wij dat voor haar willen betalen, maar toch was ze niet daarheen gegaan. In een ander ziekenhuis/kliniek werd ze niet goed geholpen of weer naar huis gestuurd. Uiteindelijk is de baby overleden.

Er gaan veel  ‘wat als…’ gedachten door mijn hoofd. Wat als ze wel naar die betere kliniek was gegaan? Misschien hadden ze haar daar kunnen helpen of misschien hadden ze gezien hoe ernstig het was en hadden we hen naar de grote stad kunnen sturen? Wat als Joshua en ik op dat moment in Namalu waren geweest, dan had ik met eigen ogen kunnen zien hoe ze eraan toe was en dan hadden we ze met de auto naar de kliniek kunnen brengen. Maar al deze gedachten hebben geen nut meer, want je krijgt er dit jonge leventje niet door terug.

Dit gebeurde in de week voor het weekend dat wij naar Namalu gingen, denk ik. Ik weet niet alles zeker, want wat ze vertellen moet namelijk twee keer vertaald worden en ze vertellen ook niet altijd een heel duidelijk verhaal. Daarnaast weet je ook niet in hoeverre het precies is gebeurd zoals ze het vertellen. Toen wij in Namalu waren, hebben we de ouders en de tweeling ontmoet en  hebben we hen opnieuw aangeboden om dichtbij ons te gaan wonen, in dit geval in de hut die op onze compound staat. Dat leek de moeder wel een goed idee, maar uiteindelijk is ze daar toch niet komen wonen. We zien dat de tweeling achteruit gaat als ze lange tijd niet bij ons komen en dat is frustrerend om te zien. We hopen van harte dat ze binnenkort dichterbij ons kunnen wonen, want we zouden de tweeling ook graag (als ze wat aangesterkt zijn) naar school sturen omdat dat echt hun toekomst kan veranderen.  

Het is moeilijk wanneer je ziet dat kinderen het moeilijk hebben, maar je niet zoveel kunt doen als je zou willen. Ik zou heel graag willen weten wat er in het hoofd van de moeder omgaat, maar het lukt niet om op die manier met haar te communiceren. Zij is nu aan het rouwen, zonder enige vorm van hulpverlening. De tweeling ziet opeens hun babyzusje niet meer, en zij weten waarschijnlijk ook niet precies waarom. Het leven gaat gewoon weer door, net zoals vroeger in Nederland toen er nog weinig aandacht was voor rouwverwerking. Ik zou haar zo graag die aandacht en liefde geven die ze nu niet krijgt en haar willen zien veranderen. Het is een moeilijke les om te leren dat je niet altijd overal mee kunt helpen. Mijn hart breekt voor hen, maar helaas gebeurt dit bij nog veel meer gezinnen in Karamoja.

Ik vond het moeilijk of ik dit verhaal wel moest delen, want het is natuurlijk heel persoonlijk. Ik deel daarom ook bepaalde details over de ouders niet. Maar het schetst wel een beeld van de situaties waar wij mee te maken krijgen. Het is soms moeilijk om voor te stellen hoe de situatie in een land/regio is waar je nog nooit bent geweest, maar met deze verhalen hoop ik een beter beeld te kunnen schetsen van hoe het is. Dit is nog maar één gezin, maar er zijn nog zoveel meer kinderen dichtbij onze compound die we zouden kunnen helpen. Op dit moment hebben we daar het geld nog niet voor, onze compound is nog niet klaar om meer kinderen te ontvangen en we hebben een goede en stabiele werker nodig. Mocht u ons willen steunen, dan kunt u alle informatie op onze website of Instagram vinden. Zodra we een stabiele basis hebben op de compound, kunnen we al snel meer kinderen helpen en hoop bieden aan gezinnen in moeilijke situaties.

Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics

<a href="https://namalucommunityhome.org/" title="Visit Matthea Struijk’s website" rel="author external">Matthea Struijk</a>

#3 – Construction work & the first children to school!

Facebook Instagram

#3 - Construction work & the first children to school!

It’s already been a few months ago since we last wrote a blog post. On Instagram and Facebook we are more active, but we will write a longer update here now and then. The last time we wrote about the first week with the (malnourished) twins. We are thankful that they recovered well in the last few months. They are used to coming to us and they feel safe. Unfortunately, the situation with their mother is a bit more difficult. The twins are often with us during the day, while the mother goes away. But the mothers are actually supposed to care for their children themselves. With the baby everything is fine, she is already more than half a year old, she smiles and she is also able to sit. So in the end, the breastfeeding turned out well. The baby is always with the mother or other family, so she doesn’t leave her with us. At home they live in a bad an unhygienic environment, so we are thinking about how we can help them with that. Because it also causes the children to fall sick more often. Since they are now healthy enough, they don’t have a special diet anymore, but they just eat what everyone else eats. The reason they are still coming to us, is because we don’t want to let them go like this. We first want to see if we can improve the mother’s situation. We would have loved to send the girls to a pre-school, but they don’t have one in this area. But with us they already learn a few things, because we have a worker who does educational activities with them. So at least they are learning some English, coloring, how to hold a pencil, numbers, games, songs etc.

A few months ago, we met another set of twins, two boys. They were 9 months old, but very malnourished and sick. They were in our program for a short time, but sadly we couldn’t help them anymore. It seemed like the mother has a mental disability herself. After a while, she wouldn’t come daily anymore and after that she stopped coming. The father seemed promising, because he came with her the first time and he was involved. But unfortunately it didn’t end well. It´s sad, because we know the children don’t have a good home. But to help children, we need motivated parents/relatives. Sometimes people misuse organizations and go to multiple at the same time, sell the food or use it for themselves. Unfortunately, that is the reality here.

Besides helping malnourished children, we also want to help children by sending them to school. In Karamoja there is a lot of illiteracy, only 3 out of 10 people above 10 years old is able to read or write (2020 Uganda National Household Survey). For example, I noticed that when the man who we employed as a guard/gardener, told us he isn’t able to read or write. It was surreal to me, because it is so normal for us to read and write. A lot of children don’t go to school, so that’s why we want to make it possible for them to go to school, through sponsors. This makes a big difference in their lives. Currently, we can share the good news that from Monday, 3 girls are going to school for the first time in their lives. They are 3 sisters (8, 6 and 5 years old) and the last months they have been on our compound a lot. They also get some lessons already, to prepare them well. Their father passed away and their mother has a hard time providing the basic needs for her children. These girls will go to school and also have dinner at our place. On Instagram you will soon be able to see more about their first day of school. We are very grateful that we are able to do this, thanks to a sponsor and some other monthly donations! We hope that many more children will be able to go to school. If you’re interested in helping a child, you can leave a message for us. It directly makes an impact in a child’s life and their future!

This year we handed out Christmas packages for the first time! It was beautiful to see how happy the families were. It touched us to visit two older women. The first woman was laying on a mat outside of her hut, alone. She told us that all her children live somewhere else in the country. The neighbours are the ones who help her. When she saw the package, she immediately raised her hands up to thank God (you can see it on the video on Instagram). Besides that, we also visited an older woman who is blind. She lives on a beautiful location with a view on Mount Kadam, but unfortunately she can’t see that. She was laying alone in her hut and she gets help from family who live opposite of her road. When she got the package, she felt with her hands to know what was inside. After that, she also wanted to pray with us. It touched us and made us think. In the future we would like to do something to help these lonely, elderly people. 

Lastly, we want to give an update concerning building. The last time we showed that we were building a foundation for three rooms, of which one will be an office. Meanwhile the foundation is finished and all the walls are built. The building of that place is currently on hold, because it all costs a lot of money. But at the moment we are building a new kitchen area. Until now we were cooking in a small clay house, but that was old, small and because of the open fire it had a lot of smoke inside. We are now building a bigger space. In the middle there will be a space to work on, the stove will be tiled and besides that, the smoke will go outside through a pipe, so it’s more comfortable to cook there. Last time we wrote that building costs a lot of money, and that’s still something we are struggling with. When the building is finished, our costs will go down quite a bit, but we still need to do a lot. We are grateful for all the support we can get. It also helps us if you share our website/social media with others, so our reach will grow.

Thank you for reading this update!

The kitchen

Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics

<a href="https://namalucommunityhome.org/" title="Visit Matthea Struijk’s website" rel="author external">Matthea Struijk</a>

3 – Bouwwerkzaamheden & de eerste kinderen naar school!

Facebook Instagram

#3 - Bouwwerkzaamheden & de eerste kinderen naar school!

Het is alweer een heel aantal maanden geleden dat we een blogpost hebben geschreven. Op Instagram en Facebook zijn we wat actiever, maar hier zullen we af en toe een uitgebreidere update schrijven. De vorige keer schreven we over de eerste week dat de (ondervoede) tweeling bij ons was. We zijn dankbaar dat deze meisjes zo goed zijn opgeknapt in de afgelopen maanden. Ze zijn gewend om bij ons te komen en ze voelen zich veilig. Helaas is de situatie wat betreft de moeder iets moeilijker. Het komt erop neer dat de tweeling overdag vaak bij ons komt, terwijl de moeder weg gaat. Eigenlijk is het de bedoeling dat de moeders zelf voor hun kinderen zorgen en meehelpen. Met de baby gaat het overigens ook goed, ze is nu al meer dan een half jaar oud, ze lacht en ze kan ook zitten. Met de borstvoeding is het uiteindelijk dus gewoon gelukt. De baby is altijd met de moeder of andere familie, dus die laat ze niet achter bij ons. Ze leven thuis in een slechte en onhygiënische omgeving, we zijn er over aan het nadenken hoe we hen daarbij kunnen helpen. Het zorgt er namelijk ook voor dat de kinderen sneller ziek worden. Omdat ze nu gezond genoeg zijn, hebben ze geen speciaal dieet meer, maar eten ze gewoon mee met de rest. De reden dat ze nog bij ons komen, is omdat we ze niet zo willen laten gaan. We willen eerst kijken of we de situatie van de moeder kunnen verbeteren. Het liefst hadden we de meisjes naar een soort pre-school laten gaan, want ze zijn nu al 3,5 jaar, maar dat is er in deze omgeving niet. Maar bij ons leren ze wel al het een en ander, omdat we een vrouw in dienst hebben die leerzame activiteiten met ze doet. Zo maken ze ieder geval kennis met Engels, kleuren, potlood vasthouden, nummers, spelletjes, liedjes etc.

Een aantal maanden geleden hebben we ook kennis gemaakt met een andere tweeling, twee jongetjes. Ze waren 9 maanden oud, maar erg ondervoed en ziek. Ze zijn een klein poosje bij ons geweest, maar helaas hebben we hen niet verder kunnen helpen. De moeder leek zelf een verstandelijke beperking te hebben. Op den duur kwam ze niet meer elke dag naar ons toe en even later kwam ze helemaal niet meer. De vader leek veelbelovend, omdat hij de eerste keer ook mee kwam en betrokken was. Maar helaas is het toch niet goed afgelopen. Het is verdrietig, omdat je weet dat de kinderen het niet goed hebben. Maar om de kinderen te kunnen helpen, hebben we wel gemotiveerde ouders/familie nodig. Soms maken mensen misbruik van organisaties en gaan ze naar meerdere tegelijk, verkopen ze het eten, of gebruiken ze het voor zichzelf. Helaas is dat de harde werkelijkheid hier.

Naast het helpen van ondervoede kinderen, willen we ook kinderen helpen door hen naar school te sturen. In Karamoja is er veel analfbetisme, slechts drie van de tien mensen boven de 10 jaar in Karamoja kan lezen of schrijven (2020 Uganda National Household Survey). Ik merkte dat bijvoorbeeld toen de man die wij in dienst hebben als bewaker/tuinman, zei dat hij niet kan lezen of schrijven. Ik vond dat zo’n onwerkelijk idee, omdat het voor ons zo normaal is om dat wel te kunnen. Veel kinderen gaan dus niet naar school en daarom willen wij door middel van sponsors het mogelijk maken dat ze wel naar school gaan. Dit maakt een groot verschil in hun leven. Ondertussen kunnen we het goede nieuws delen dat vanaf maandag 3 meisjes voor het eerst in hun leven naar school gaan. Het zijn drie zusjes (8, 6 en 5 jaar) en ze zijn de laatste maanden ook veel op onze compound geweest. Ook zij krijgen alvast wat lesjes, zodat ze goed voorbereid zijn. Hun vader is overleden en hun moeder heeft het erg moeilijk om in de basisbehoeften van al haar kinderen te voorzien. Deze meiden zullen straks naar school gaan en ook bij ons kunnen eten. Op onze Instagram zult u binnenkort meer kunnen zien over hun eerste schooldag. We zijn erg dankbaar dat we dankzij een vaste sponsor en een aantal vaste maandelijkse donaties dit kunnen doen! We hopen dat we nog veel meer kinderen naar school kunnen gaan sturen. Mocht u geïnteresseerd zijn, kunt u ons een berichtje sturen. Het maakt direct een verschil in het leven en de toekomst van deze kinderen!

Met Kerst hebben we dit jaar voor het eerst kerstpakketten kunnen uitdelen! Het was mooi om te doen en om te zien hoe blij de mensen daarmee waren. Het raakte ons om onder andere twee oude vrouwen te bezoeken. De ene vrouw lag alleen op een matje buiten haar hut, ze zei dat al haar kinderen ergens anders in het land wonen. Ze wordt geholpen door bijvoorbeeld buren. Toen ze het pakket zag, stak ze gelijk haar handen omhoog om God te danken (zie het filmpje op Instagram). Daarnaast zijn we ook bij een oude vrouw geweest die blind is. Ze woonde op een prachtige locatie met uitzicht op Mount Kadam, maar helaas kan ze dat niet zien. Ze lag alleen in haar hutje en zij wordt geholpen door familie die aan de andere kant van de weg woont. Toen ze had pakket kreeg, voelde ze met haar handen wat erin zat. Daarna wilde ze ook met ons bidden. Het raakte ons en het zette ons aan het denken. We zouden in de toekomst graag iets willen doen voor de eenzame ouderen hier.

Als laatste willen we een update geven wat betreft het bouwen. De vorige keer lieten we zien dat we een fundering aan het bouwen waren voor drie kamers, waaronder een kantoor. Ondertussen is de fundering klaar en staan alle muren er. Het bouwen van dit gebouw staat nu even op pauze, omdat het allemaal veel geld kost. We zijn wel bezig met het bouwen van een nieuw keukengebouw. Tot nu toe werd er gekookt in een huisje van aarde, maar dat was oud, klein en omdat er op open vuur werd gekookt was er vaak veel rook binnen. Nu bouwen we een grotere ruimte. Er komt in het midden een eiland om te werken, het fornuis wordt betegeld en daarnaast zal de rook van het houtvuur nu via een pijp naar buiten gaan, zodat het fijner is om daar te koken. Vorige keer schreven we dat bouwen veel geld kost, en nog steeds is dat waar we momenteel tegenaan lopen. Als het bouwen klaar is, zullen onze kosten een stuk dalen, maar tot nu toe moet er nog flink wat gebeuren. We zijn dankbaar met alle steun die we kunnen ontvangen! Het helpt ons ook als u onze website/sociale media met anderen deelt, zo wordt ons bereik groter.

Bedankt voor het lezen van deze update!

De keuken

Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics

<a href="https://namalucommunityhome.org/" title="Visit Matthea Struijk’s website" rel="author external">Matthea Struijk</a>

#2 – Update & the first week with a family

Facebook Instagram

#2 – Update & the first week with a family

The past week we experienced a lot of things. The internet on the compound is currently not good enough to update regularly, so I’ll now do that through a blog post.

Last week we posted about a mother who we met earlier. About three months ago, this (at that time pregnant) mother came to our compound, with a very malnourished child. The girl is a twin, but the other girl is a lot healthier. The mother told us that she had very little food to eat. At that moment we couldn’t really help them, because our organization wasn’t registered yet. We just gave them a little bit of money sometimes, or they got a meal. Two months ago we saw her again. The girl was often sick, but the mother wasn’t able to pay for medicine. We made a video with them, which became the beginning of our introduction video. She told us they need help and she also doesn’t have her own place to stay (she often stays in someone else’s place for some time).

Last week she came to our compound again, with the malnourished girl. She went to the hospital because the girl has a rash on her shoulder, but again she didn’t have money for medicine. At that moment I noticed she wasn’t pregnant anymore. Last time she didn’t look heavily pregnant (but she was) and now she didn’t have a baby with her, so I wondered what had happened. She told us she gave birth. She said the girl was born on a Friday and we thought she said it was one or two weeks ago. We asked if everything was fine, she told us that she didn’t have enough / no milk and that the baby seemed hungry. That day she also left the baby with the grandmother for the whole morning. I asked if she was feeding the baby something else, but she said she only gets breast milk, which wasn’t enough. I immediately started to worry, because I imagined that she had a very tiny, weak baby at home, who needed help very quickly.

The next morning the mother didn’t come back. We sent someone to their home and the grandmother was home alone with the baby again, who was crying a lot because of hunger. They came to our compound and meanwhile someone went to get the mother, who again went to the hospital with the malnourished child, because once in a while they hand out food. When I saw the baby I immediately noticed that she looked healthy and also quite big already. She wasn’t a newborn baby. She was obviously hungry because she was opening her mouth the whole time. But that morning we weren’t able to find any formula in Namalu, in case the mother really didn’t have milk. It was possible to send some formula with someone who was going to travel to Namalu from Mbale (a city which is 2,5 hours of driving further). But that would still take hours. When the mother came the situation turned out less bad. I asked if she wanted to feed the girl and it went well. She said it was because yesterday she got some money from us to buy some food. When she eats better, she has more milk. I did notice she stopped feeding already after 5 minutes, but when I asked her to continue the baby was able to drink more. I was relieved, because the mother was able to breastfeed, as long as she eats enough and feeds the baby in the right way. That is great, because bottle feeding is very expensive and also difficult when it comes to hygiene. We decided to let this family come to us every day, so they can get enough meals.

The nearby hospital often hands out packages with plumpy nuts (a paste of peanut, sugar, oil, vitamins and some other things) and flour for porridge. Sadly enough it often happens that the mothers sell this food, instead of giving it to their children. It’s sometimes hard to understand, but the situation is this poor area is complex. We told the mother of the twins to bring her packages here, so it will be used in the right way for the children.

We also met another mother. We quickly noticed she has a type of mental disability and it’s difficult to have a conversation with her. She has a son, who is probably already 5 years or older, but he is severely malnourished. I have seen quite some malnourished children, but I think never a child as thin as him. We think he has cerebral palsy. The mother has to feed him. We heard several stories about this mother, one of them is that she wanted to throw her son in the river one day. She got help more often, but didn’t use it in the right way. When she kept sitting next to our gate at night, I was afraid she would leave the child behind. We are going to discuss this story with someone else, because it is too difficult for us to help her.

Meanwhile there is a lot of work happening on the compound. We are thankful with a donation which made it possible for us to continue building. The compound now looks like a building site with sand, stones, cement and trucks which come to offload. They are now building three rooms, one of them will become an office. They are building a strong foundation, because the soil in Namalu sometimes sinks.

It’s not always easy to be here. Things can take long, or go differently than we had hoped. We have to remind ourselves often that we don’t have the control ourselves, but it’s in God’s hands. One day that’s easier than the other. It causes quite some stress that money goes out quicker than that it comes in. We are now spending a lot of money on building, but also on food, some workers who we pay and petrol. Meanwhile we are left with not much anymore, but we still have a lot of plans. So we hope to find more (monthly) sponsors in the future. We will soon post about how much we spend on certain things, so it will give you a better idea about the costs.

Thank you for reading and your support, we will keep you updated about how it’s going here!

Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics

<a href="https://namalucommunityhome.org/" title="Visit Matthea Struijk’s website" rel="author external">Matthea Struijk</a>

#2 – Update & de eerste week met een gezin

Facebook Instagram

#2 - Update & de eerste week met een gezin

De afgelopen week hebben we van alles meegemaakt. Omdat het internet op de compound momenteel niet goed genoeg is om telkens updates te plaatsen, zal ik dat nu via een blog doen.

Vorige week hebben we een aantal berichten geplaatst over een moeder die we al eerder hadden ontmoet. Ongeveer drie maanden geleden kwam deze (toen zwangere) moeder naar onze compound, met een erg ondervoed meisje. Dat meisje is één van een tweeling, maar het andere meisje is een stuk gezonder. De moeder vertelde dat ze veel te weinig te eten hadden. Op dat moment konden we hen nog niet echt helpen omdat onze organisatie nog niet geregistreerd was. We hebben alleen af en toe een beetje geld gegeven om een maaltijd te kopen, of ze kregen wat eten. Twee maanden geleden zagen we haar weer. Het meisje was regelmatig ziek, maar de moeder kon de medicijnen niet betalen. We hebben met hen een filmpje opgenomen wat het begin van onze introductie video is geworden. Ze vertelde dat ze hulp nodig heeft en dat ze ook geen eigen huisje heeft (ze mag vaak voor een tijdje in iemands hut slapen).

Vorige week kwam ze weer naar onze compound met het ondervoede meisje. Ze was naar het ziekenhuis geweest omdat het meisje een huiduitslag op haar schouder heeft, maar ze had weer geen geld voor medicijnen. Op dat moment viel het me op dat ze niet meer zwanger was. De vorige keer leek ze nog niet hoogzwanger (maar dat was ze wel) en ze had nu geen baby bij zich, dus ik vroeg me af wat er gebeurd was. Ze vertelde ons dat ze bevallen was. Ze zei dat het kindje op een vrijdag geboren was en we dachten dat ze zei dat het vorige week of de week daarvoor was. We vroegen of het goed ging, ze vertelde ons dat ze niet genoeg / geen melk had en dat de baby honger leek te hebben. Ze had nu de baby ook al voor de hele ochtend bij oma achtergelaten. Ik vroeg wat ze de baby dan gaf, maar ze zei dat het niks anders kreeg dan borstvoeding, wat dus niet voldoende was. Ik maakte me gelijk zorgen, want ik stelde me voor dat ze een heel klein, zwak baby’tje thuis zou hebben, die heel snel hulp nodig had.

De volgende morgen kwam de moeder niet terug. We hebben iemand naar hun huis gestuurd en daar bleek oma weer alleen met de baby te zijn, die hard aan het huilen was van de honger. Ze zijn meegekomen naar onze compound en ondertussen is iemand de moeder gaan halen, die weer met het ondervoede meisje naar het ziekenhuis was, omdat ze daar eens in de zoveel tijd voeding uitdelen. Toen ik de baby zag, viel het me gelijk op dat ze er gezond uit zag en dat ze ook al best groot was. Het was geen pasgeboren baby. Je kon wel zien dat ze honger had, want ze smakte telkens met haar mondje. Helaas konden we in Namalu nergens flesvoeding vinden, voor het geval dat de moeder echt geen melk had. We konden het wel mee uit Mbale (een stad op 2,5u rijden afstand) laten komen met iemand die ’s avonds in Namalu zou arriveren. Maar dat duurde nog uren. Gelukkig bleek het allemaal mee te vallen toen de moeder kwam. Ik vroeg of ze het meisje borstvoeding wilde geven, en dat lukte gewoon. Ze zei dat het kwam omdat ze gisteren van ons wat geld had gehad om eten te kopen. Als ze beter eet, heeft ze meer melk. Het viel me wel op dat ze na 5 minuten al stopte, maar uiteindelijk bleek de baby gewoon nog verder te kunnen drinken. Ik was opgelucht, want de moeder bleek dus gewoon te kunnen voeden, zolang ze zelf maar eet en ook op een juiste manier voedt. Dat was een hele zorg minder, want flesvoeding is erg duur en ook qua hygiëne lastig. We besloten dit gezin nu elke dag te laten komen zodat ze bij ons goed te eten krijgen.

De volgende morgen hebben we hen opgehaald zodat we ook konden zien hoe ze wonen. We kwamen bij een huisje met daarnaast een hut wat vaak wordt gebruikt om voorraden eten in te bewaren. De eigenaar van de plek heeft de moeder geholpen door haar nu in die hut te laten slapen. Het is simpel, maar ieder geval heeft ze voor nu onderdak (het achterste huisje op de foto). Toen we aankwamen zag ik dat de moeder de baby aan het voeden was, dus dat was een goed teken. We liepen terug naar de auto, de moeder en de meisjes alle drie op blote voeten. Hun voeten zitten vol met ‘jiggers’, dit is iets wat veel voorkomt in de village vanwege veel stof en zand, slechte hygiëne en het lopen op blote voeten. Een zandvlo (ongeveer zo klein als een teek) kruipt in de huid van voornamelijk voeten en handen en legt daar eitjes. Uit die eitjes komen kleine wormpjes. In de voeten zie je dus veel donkere ‘gaatjes’ en onderhuidse bultjes die kriebelen.

Het goede nieuws is dat de tweeling in een week al een stuk vooruit is gegaan. Ze zijn gewend geraakt aan deze plek. Ze lachen, praten met elkaar en spelen met speelgoed. Al verschillende mensen op de compound hebben gezegd dat ze veranderen. Ze zijn de eerste kindjes die we helpen, dus dat is bijzonder om te zien en ook iets om dankbaar voor te zijn. Het maakt me blij als ik op de achtergrond de meisjes met elkaar hoor lachen. We hebben een voedinggschema voor ze en ze genieten van wat ze krijgen. Gisteren kregen ze aardbeienyoghurt. Toen ik een van de meisjes een lepel voorhield, hield ze haar lippen op elkaar, want ze kende het niet. Maar toen ze een beetje proefde, deed ze haar mond al snel wijd open. Ook hebben we crocs voor ze gekocht en ze vinden ze geweldig. Ze zijn eigenlijk nog te groot, maar ze willen er het liefst de hele tijd op rondlopen en een meisje had er zelfs thuis mee geslapen. Met de baby gaat het ook goed, de borstvoeding gaat ondertussen prima, dus gelukkig is die situatie meegevallen. Ook hebben we op een kaartje van het ziekenhuis gezien dat de baby al in juli geboren is, dus toen we haar voor het eerst zagen was ze al 6 weken oud.

Het ziekenhuis hier in de buurt deelt regelmatig pakketten uit met plumpy nuts (een soort pasta van pinda, suiker, olie, vitamines en nog meer) en pakken met meel voor pap. Helaas gebeurt het veel dat moeders dit voedsel verkopen, in plaats van het aan hun kinderen te geven. Het is soms lastig te begrijpen, maar de situatie hier in deze arme regio is complex. We hebben de moeder van de tweeling deze pakketten nu bij ons laten brengen, zodat het goed gebruikt zal worden voor de kindjes.

We hebben ook nog een andere moeder ontmoet. We merkten al snel dat ze een beperking heeft en het is lastig om een gesprek met haar te hebben. Ze heeft een zoontje van waarschijnlijk al 5 jaar of ouder, maar hij is heel ernstig ondervoed. Ik heb al heel wat ondervoede kindjes gezien, maar ik denk nog nooit zo’n dun kindje. We denken dat hij cerebrale parese heeft. De moeder moet hem met de hand eten geven. We hebben verschillende verhalen over deze moeder gehoord, onder andere dat ze het kindje zelfs een keer in de rivier wilde gooien en dat ze wel vaker hulp heeft gehad maar het niet op de juiste manier gebruikt. Toen ze ’s avonds vlakbij onze poort bleef zitten, was ik even bang dat ze daar het kindje zou achterlaten. We gaan deze situatie bespreken met iemand anders, want het is voor ons nu te moeilijk om op te pakken.

Ondertussen wordt er op de compound ook druk gebouwd. We zijn dankbaar met een donatie die we hebben ontvangen, waardoor we verder konden gaan met de werkzaamheden. Het is zo ongeveer een bouwplaats geworden met zand, stenen, cement en trucks die komen lossen. We zijn nu bezig met het bouwen van drie kamers, waarvan één ieder geval een kantoor zal worden. Ze zijn een goede fundering aan het bouwen, omdat de grond in Namalu soms weg kan zakken.

Het is niet altijd makkelijk om hier te zijn. Dingen kunnen lang duren, of anders gaan dan gehoopt. We moeten onszelf er vaak aan herinneren dat we niet zelf de controle hebben, maar dat het in Gods handen is. En dat lukt de ene dag beter dan de andere. Het zorgt voor best wat stress dat het geld er sneller uit gaat, dan dat het er in komt. We zijn nu veel geld kwijt aan het bouwen, maar ook aan eten, een aantal werknemers die we betalen en benzine. Ondertussen hebben we niet veel meer over, terwijl we nog genoeg plannen hebben, dus we hopen dat we de komende tijd meer (vaste) sponsors kunnen vinden. We zullen binnenkort wat meer plaatsen over hoeveel we kwijt zijn aan bepaalde dingen, zodat u ook beter een idee heeft van wat alles kost.

Bedankt voor het lezen en voor uw steun, we zullen u op de hoogte houden van hoe het hier gaat!

Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics

<a href="https://namalucommunityhome.org/" title="Visit Matthea Struijk’s website" rel="author external">Matthea Struijk</a>

#1 – A mother from Karamoja

Facebook Instagram

#1 - A mother from Karamoja

They look at me with big eyes. Two girls, twins. Just like me. In their hands they hold a cup of tea and some maize. But at this moment they are not eating anymore. I am probably one of the only or maybe the first white person they’ve ever seen. Their thin arms and legs shock me. Mostly from one of the girls. Way too thin. I go inside for a bit, so they can finish their breakfast.

A bit later we have a talk with the mother. We are filming her story for a video. She doesn’t really know her age, but she probably is around 17. The twins around three. Apparently she is also pregnant. She doesn’t have a house of her own, but she temporarily lives at someone else’s place. I realize she is quite a bit younger than me, but she has such a different life. I hope we can soon help her and the children. I wish that change for her. For now, we have just given her a little bit of money a few times, because we don’t have the official papers for our organization yet. Just like many other people here, every day she has to worry about whether she has enough food for her children. Besides that, these kids also get sick easily, but they don’t have money for medication or a good treatment. A nurse told us that many children only eat one meal a day. The parents are sometimes gone for the whole day to earn some money. You can imagine that besides food, these children miss a lot. They miss the safety of a parent close to them, they miss education and the carelessness of being a child.

I miss a smile on the face of most malnourished children. I don’t hear them play. They just sit on the ground or on their mother’s lap. They don’t have energy to get further in their development. Sometimes they do nothing for the whole day. And that is such a big difference compared to healthy children, who are discovering the world around them and who you have to chase the whole time. But I know once these malnourished children eat enough and good food for some weeks, they get better quick. It’s close, but at the same time so far. Because to be able to help a lot of children, we need enough money. And right now, that is something we worry about.

Always when I am here, I notice how different it is. We all live on the same planet, but just a few hundred kilometers further, it can be so different. Here I see many people on the street, they don’t have permanent jobs. They are busy with somehow earning some money, or they do daily tasks which also take a lot of your time here. Life is so simple here, yet so complicated. In this area I already see a lot of poverty, but Namalu is just the beginning of Karamoja. Recently we drove an hour to the north and meanwhile I looked at the landscape around us. Apart from sorghum (a type of grain), some maize and sunflowers, I didn’t see any crops on the land. The rivers were dry or just had a little stream of water. The only thing that they have a lot of here, is livestock. In a bigger village there was a market, where I saw many people. But for some people it’s too far away, or too expensive. ‘How can these people live here’, I thought. Just getting enough water for the day, is a big task. It makes me discouraged sometimes.

The problem here is big and I realize we can’t just easily solve that. There are many problems behind it, like a lack of education and a good upbringing, alcoholism, a lot of unemployment and drought. It is difficult to escape out of that situation. All these things have to do with each other and some things are also deeply rooted in the culture. But still I hope we can change some things in the lives of mothers and their children. Because this is not a good start of their life. And I know with enough financial help it’s surely possible. We could really help a lot of families here, because there is a lot of need.

I hope that this story gives you an idea of the situation here. We look forward to start working with the children. It’s asking patience from us and we know that the situation of these children is alarming every day. In case this also touches you and you want to help us in any way, we are really grateful for you.

Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics

<a href="https://namalucommunityhome.org/" title="Visit Matthea Struijk’s website" rel="author external">Matthea Struijk</a>

#1 – Een moeder uit Karamoja

Facebook Instagram

#1 - De moeder uit Karamoja

Ze kijken mij met grote ogen aan. Twee meisjes, een tweeling. Net als ik. In hun handen hebben ze een beker thee en een maiskolf. Maar op dit moment denken ze niet aan eten, hun ogen zijn op mij gericht. Ik ben waarschijnlijk een van de weinige of misschien wel de eerste blanke persoon die ze in hun leven hebben gezien. Ik schrik van de dunne armpjes en beentjes. Vooral van het ene meisje. Veel te dun. Ik ga nog maar even naar binnen, zodat ze rustig hun ontbijt kunnen opeten.

Even later hebben we een gesprekje met de moeder. We filmen haar verhaal voor een video. Ze weet haar leeftijd niet zo goed, maar waarschijnlijk is ze rond de 17. De tweeling een jaar of drie. Zo te zien is ze ook zwanger. Ze heeft geen vaste woonplek, maar woont tijdelijk bij iemand. Ik realiseer me dat ze een stuk jonger is dan ik, maar zo’n ander leven heeft. Ik hoop dat we haar en de kinderen binnenkort kunnen gaan helpen. Ik gun haar die verandering. Nu hebben we haar alleen maar een paar keer een beetje geld gegeven, omdat we nog niet de officiële papieren voor de organisatie hebben. Net zoals zoveel andere mensen hier, heeft ze elke dag de zorg of ze wel genoeg eten heeft voor haar kinderen. Daarnaast zijn ze ook vatbaar voor ziektes, maar er is geen geld voor medicijnen of een goede behandeling. Een verpleegster vertelde ons dat veel kindjes maar één maaltijd per dag eten. De ouders zijn soms de hele dag weg om wat geld te verdienen. Je kunt je voorstellen dat deze kinderen naast eten, ook nog veel andere dingen missen. Ze missen de veiligheid van een ouder om hen heen, ze missen onderwijs en gewoon de zorgeloosheid van het kind zijn.

Bij veel van deze ondervoede kindjes mis ik de lach op hun gezicht. Ik hoor ze niet spelen. Ze zitten alleen maar op de grond of bij hun moeder. Ze hebben geen energie om steeds verder te komen in hun ontwikkeling. Ze kunnen gerust de hele dag niks doen. En dat is zo’n groot verschil met gezonde kindjes, die de hele dag op ontdekkingstocht zijn en waar je achteraan moet rennen. Maar ik weet dat zodra deze ondervoede kindjes een paar weken goed en genoeg voedsel krijgen, ze snel kunnen opknappen. Het is dichtbij, maar tegelijkertijd zo ver weg. Want om veel kindjes te kunnen helpen, hebben we ook genoeg geld nodig. En dat is momenteel wel iets waar we ons zorgen om kunnen maken.

Altijd als ik hier ben, valt het me weer op hoe anders het hier is. We leven allemaal op dezelfde wereld, maar slechts een paar honderd kilometer verderop kan het weer zo anders zijn. Ik zie hier veel mensen op straat, ze hebben geen vaste banen waar ze de hele dag zijn. Ze zijn bezig om op een of andere manier een beetje geld te verdienen, of doen dagelijkse klusjes die hier veel meer tijd kosten. Het leven is zo eenvoudig, maar zo ingewikkeld. In deze omgeving zie ik al genoeg armoede, maar Namalu is nog maar het begin van Karamoja. Pas reden we een uur naar het noorden en onderweg bekeek ik het landschap. Behalve sorghum (een type graan), wat mais en zonnebloemen, zag ik niks groeien. De rivieren waren droog of hadden alleen een klein stroompje. Het enige wat hier veel te vinden is, is vee. In een wat groter dorpje was een markt, waar heel veel mensen te vinden waren. Maar dat is voor sommigen ver weg, of het kost te veel geld. ‘Hoe kunnen die mensen hier toch leven’, dacht ik. Alleen al genoeg water krijgen is een hele taak. Het maakt me soms moedeloos.

Het probleem hier is groot en ik besef me zeker dat wij dat niet zomaar kunnen oplossen. Er zijn veel achterliggende problemen, zoals een gebrek aan onderwijs en een goede opvoeding, alcoholisme, weinig werkgelegenheid en droogte. Het is moeilijk om uit die situatie te ontsnappen. Alles heeft met elkaar te maken en sommige dingen zitten ook diepgeworteld in de cultuur. Maar toch hoop ik dat we wel wat kunnen veranderen in het leven van moeders en hun kinderen. Want dit is geen goed begin voor het leven van deze kinderen. En ik weet dat het met genoeg financiële hulp zeker mogelijk is. We zouden echt veel families kunnen helpen, want er is hier veel nood.

Ik hoop dat dit verhaal een beeld schetst van de situatie hier. We zien er naar uit om echt van start te gaan. Het vraagt geduld van ons, en we weten dat de situatie van de kinderen ondertussen elke dag zorgelijk is. Mocht het u ook raken en wilt u op een of andere manier helpen, dan zijn we u erg dankbaar.

 

Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics