De afgelopen week hebben we van alles meegemaakt. Omdat het internet op de compound momenteel niet goed genoeg is om telkens updates te plaatsen, zal ik dat nu via een blog doen.

Vorige week hebben we een aantal berichten geplaatst over een moeder die we al eerder hadden ontmoet. Ongeveer drie maanden geleden kwam deze (toen zwangere) moeder naar onze compound, met een erg ondervoed meisje. Dat meisje is één van een tweeling, maar het andere meisje is een stuk gezonder. De moeder vertelde dat ze veel te weinig te eten hadden. Op dat moment konden we hen nog niet echt helpen omdat onze organisatie nog niet geregistreerd was. We hebben alleen af en toe een beetje geld gegeven om een maaltijd te kopen, of ze kregen wat eten. Twee maanden geleden zagen we haar weer. Het meisje was regelmatig ziek, maar de moeder kon de medicijnen niet betalen. We hebben met hen een filmpje opgenomen wat het begin van onze introductie video is geworden. Ze vertelde dat ze hulp nodig heeft en dat ze ook geen eigen huisje heeft (ze mag vaak voor een tijdje in iemands hut slapen).

Vorige week kwam ze weer naar onze compound met het ondervoede meisje. Ze was naar het ziekenhuis geweest omdat het meisje een huiduitslag op haar schouder heeft, maar ze had weer geen geld voor medicijnen. Op dat moment viel het me op dat ze niet meer zwanger was. De vorige keer leek ze nog niet hoogzwanger (maar dat was ze wel) en ze had nu geen baby bij zich, dus ik vroeg me af wat er gebeurd was. Ze vertelde ons dat ze bevallen was. Ze zei dat het kindje op een vrijdag geboren was en we dachten dat ze zei dat het vorige week of de week daarvoor was. We vroegen of het goed ging, ze vertelde ons dat ze niet genoeg / geen melk had en dat de baby honger leek te hebben. Ze had nu de baby ook al voor de hele ochtend bij oma achtergelaten. Ik vroeg wat ze de baby dan gaf, maar ze zei dat het niks anders kreeg dan borstvoeding, wat dus niet voldoende was. Ik maakte me gelijk zorgen, want ik stelde me voor dat ze een heel klein, zwak baby’tje thuis zou hebben, die heel snel hulp nodig had.

De volgende morgen kwam de moeder niet terug. We hebben iemand naar hun huis gestuurd en daar bleek oma weer alleen met de baby te zijn, die hard aan het huilen was van de honger. Ze zijn meegekomen naar onze compound en ondertussen is iemand de moeder gaan halen, die weer met het ondervoede meisje naar het ziekenhuis was, omdat ze daar eens in de zoveel tijd voeding uitdelen. Toen ik de baby zag, viel het me gelijk op dat ze er gezond uit zag en dat ze ook al best groot was. Het was geen pasgeboren baby. Je kon wel zien dat ze honger had, want ze smakte telkens met haar mondje. Helaas konden we in Namalu nergens flesvoeding vinden, voor het geval dat de moeder echt geen melk had. We konden het wel mee uit Mbale (een stad op 2,5u rijden afstand) laten komen met iemand die ’s avonds in Namalu zou arriveren. Maar dat duurde nog uren. Gelukkig bleek het allemaal mee te vallen toen de moeder kwam. Ik vroeg of ze het meisje borstvoeding wilde geven, en dat lukte gewoon. Ze zei dat het kwam omdat ze gisteren van ons wat geld had gehad om eten te kopen. Als ze beter eet, heeft ze meer melk. Het viel me wel op dat ze na 5 minuten al stopte, maar uiteindelijk bleek de baby gewoon nog verder te kunnen drinken. Ik was opgelucht, want de moeder bleek dus gewoon te kunnen voeden, zolang ze zelf maar eet en ook op een juiste manier voedt. Dat was een hele zorg minder, want flesvoeding is erg duur en ook qua hygiëne lastig. We besloten dit gezin nu elke dag te laten komen zodat ze bij ons goed te eten krijgen.

De volgende morgen hebben we hen opgehaald zodat we ook konden zien hoe ze wonen. We kwamen bij een huisje met daarnaast een hut wat vaak wordt gebruikt om voorraden eten in te bewaren. De eigenaar van de plek heeft de moeder geholpen door haar nu in die hut te laten slapen. Het is simpel, maar ieder geval heeft ze voor nu onderdak (het achterste huisje op de foto). Toen we aankwamen zag ik dat de moeder de baby aan het voeden was, dus dat was een goed teken. We liepen terug naar de auto, de moeder en de meisjes alle drie op blote voeten. Hun voeten zitten vol met ‘jiggers’, dit is iets wat veel voorkomt in de village vanwege veel stof en zand, slechte hygiëne en het lopen op blote voeten. Een zandvlo (ongeveer zo klein als een teek) kruipt in de huid van voornamelijk voeten en handen en legt daar eitjes. Uit die eitjes komen kleine wormpjes. In de voeten zie je dus veel donkere ‘gaatjes’ en onderhuidse bultjes die kriebelen.

Het goede nieuws is dat de tweeling in een week al een stuk vooruit is gegaan. Ze zijn gewend geraakt aan deze plek. Ze lachen, praten met elkaar en spelen met speelgoed. Al verschillende mensen op de compound hebben gezegd dat ze veranderen. Ze zijn de eerste kindjes die we helpen, dus dat is bijzonder om te zien en ook iets om dankbaar voor te zijn. Het maakt me blij als ik op de achtergrond de meisjes met elkaar hoor lachen. We hebben een voedinggschema voor ze en ze genieten van wat ze krijgen. Gisteren kregen ze aardbeienyoghurt. Toen ik een van de meisjes een lepel voorhield, hield ze haar lippen op elkaar, want ze kende het niet. Maar toen ze een beetje proefde, deed ze haar mond al snel wijd open. Ook hebben we crocs voor ze gekocht en ze vinden ze geweldig. Ze zijn eigenlijk nog te groot, maar ze willen er het liefst de hele tijd op rondlopen en een meisje had er zelfs thuis mee geslapen. Met de baby gaat het ook goed, de borstvoeding gaat ondertussen prima, dus gelukkig is die situatie meegevallen. Ook hebben we op een kaartje van het ziekenhuis gezien dat de baby al in juli geboren is, dus toen we haar voor het eerst zagen was ze al 6 weken oud.

Het ziekenhuis hier in de buurt deelt regelmatig pakketten uit met plumpy nuts (een soort pasta van pinda, suiker, olie, vitamines en nog meer) en pakken met meel voor pap. Helaas gebeurt het veel dat moeders dit voedsel verkopen, in plaats van het aan hun kinderen te geven. Het is soms lastig te begrijpen, maar de situatie hier in deze arme regio is complex. We hebben de moeder van de tweeling deze pakketten nu bij ons laten brengen, zodat het goed gebruikt zal worden voor de kindjes.

We hebben ook nog een andere moeder ontmoet. We merkten al snel dat ze een beperking heeft en het is lastig om een gesprek met haar te hebben. Ze heeft een zoontje van waarschijnlijk al 5 jaar of ouder, maar hij is heel ernstig ondervoed. Ik heb al heel wat ondervoede kindjes gezien, maar ik denk nog nooit zo’n dun kindje. We denken dat hij cerebrale parese heeft. De moeder moet hem met de hand eten geven. We hebben verschillende verhalen over deze moeder gehoord, onder andere dat ze het kindje zelfs een keer in de rivier wilde gooien en dat ze wel vaker hulp heeft gehad maar het niet op de juiste manier gebruikt. Toen ze ’s avonds vlakbij onze poort bleef zitten, was ik even bang dat ze daar het kindje zou achterlaten. We gaan deze situatie bespreken met iemand anders, want het is voor ons nu te moeilijk om op te pakken.

Ondertussen wordt er op de compound ook druk gebouwd. We zijn dankbaar met een donatie die we hebben ontvangen, waardoor we verder konden gaan met de werkzaamheden. Het is zo ongeveer een bouwplaats geworden met zand, stenen, cement en trucks die komen lossen. We zijn nu bezig met het bouwen van drie kamers, waarvan één ieder geval een kantoor zal worden. Ze zijn een goede fundering aan het bouwen, omdat de grond in Namalu soms weg kan zakken.

Het is niet altijd makkelijk om hier te zijn. Dingen kunnen lang duren, of anders gaan dan gehoopt. We moeten onszelf er vaak aan herinneren dat we niet zelf de controle hebben, maar dat het in Gods handen is. En dat lukt de ene dag beter dan de andere. Het zorgt voor best wat stress dat het geld er sneller uit gaat, dan dat het er in komt. We zijn nu veel geld kwijt aan het bouwen, maar ook aan eten, een aantal werknemers die we betalen en benzine. Ondertussen hebben we niet veel meer over, terwijl we nog genoeg plannen hebben, dus we hopen dat we de komende tijd meer (vaste) sponsors kunnen vinden. We zullen binnenkort wat meer plaatsen over hoeveel we kwijt zijn aan bepaalde dingen, zodat u ook beter een idee heeft van wat alles kost.

Bedankt voor het lezen en voor uw steun, we zullen u op de hoogte houden van hoe het hier gaat!