#1 – A mother from Karamoja

#1 - A mother from Karamoja

They look at me with big eyes. Two girls, twins. Just like me. In their hands they hold a cup of tea and some maize. But at this moment they are not eating anymore. I am probably one of the only or maybe the first white person they’ve ever seen. Their thin arms and legs shock me. Mostly from one of the girls. Way too thin. I go inside for a bit, so they can finish their breakfast.

A bit later we have a talk with the mother. We are filming her story for a video. She doesn’t really know her age, but she probably is around 17. The twins around three. Apparently she is also pregnant. She doesn’t have a house of her own, but she temporarily lives at someone else’s place. I realize she is quite a bit younger than me, but she has such a different life. I hope we can soon help her and the children. I wish that change for her. For now, we have just given her a little bit of money a few times, because we don’t have the official papers for our organization yet. Just like many other people here, every day she has to worry about whether she has enough food for her children. Besides that, these kids also get sick easily, but they don’t have money for medication or a good treatment. A nurse told us that many children only eat one meal a day. The parents are sometimes gone for the whole day to earn some money. You can imagine that besides food, these children miss a lot. They miss the safety of a parent close to them, they miss education and the carelessness of being a child.

I miss a smile on the face of most malnourished children. I don’t hear them play. They just sit on the ground or on their mother’s lap. They don’t have energy to get further in their development. Sometimes they do nothing for the whole day. And that is such a big difference compared to healthy children, who are discovering the world around them and who you have to chase the whole time. But I know once these malnourished children eat enough and good food for some weeks, they get better quick. It’s close, but at the same time so far. Because to be able to help a lot of children, we need enough money. And right now, that is something we worry about.

Always when I am here, I notice how different it is. We all live on the same planet, but just a few hundred kilometers further, it can be so different. Here I see many people on the street, they don’t have permanent jobs. They are busy with somehow earning some money, or they do daily tasks which also take a lot of your time here. Life is so simple here, yet so complicated. In this area I already see a lot of poverty, but Namalu is just the beginning of Karamoja. Recently we drove an hour to the north and meanwhile I looked at the landscape around us. Apart from sorghum (a type of grain), some maize and sunflowers, I didn’t see any crops on the land. The rivers were dry or just had a little stream of water. The only thing that they have a lot of here, is livestock. In a bigger village there was a market, where I saw many people. But for some people it’s too far away, or too expensive. ‘How can these people live here’, I thought. Just getting enough water for the day, is a big task. It makes me discouraged sometimes.

The problem here is big and I realize we can’t just easily solve that. There are many problems behind it, like a lack of education and a good upbringing, alcoholism, a lot of unemployment and drought. It is difficult to escape out of that situation. All these things have to do with each other and some things are also deeply rooted in the culture. But still I hope we can change some things in the lives of mothers and their children. Because this is not a good start of their life. And I know with enough financial help it’s surely possible. We could really help a lot of families here, because there is a lot of need.

I hope that this story gives you an idea of the situation here. We look forward to start working with the children. It’s asking patience from us and we know that the situation of these children is alarming every day. In case this also touches you and you want to help us in any way, we are really grateful for you.

Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics

#1 – Een moeder uit Karamoja

#1 - De moeder uit Karamoja

Ze kijken mij met grote ogen aan. Twee meisjes, een tweeling. Net als ik. In hun handen hebben ze een beker thee en een maiskolf. Maar op dit moment denken ze niet aan eten, hun ogen zijn op mij gericht. Ik ben waarschijnlijk een van de weinige of misschien wel de eerste blanke persoon die ze in hun leven hebben gezien. Ik schrik van de dunne armpjes en beentjes. Vooral van het ene meisje. Veel te dun. Ik ga nog maar even naar binnen, zodat ze rustig hun ontbijt kunnen opeten.

Even later hebben we een gesprekje met de moeder. We filmen haar verhaal voor een video. Ze weet haar leeftijd niet zo goed, maar waarschijnlijk is ze rond de 17. De tweeling een jaar of drie. Zo te zien is ze ook zwanger. Ze heeft geen vaste woonplek, maar woont tijdelijk bij iemand. Ik realiseer me dat ze een stuk jonger is dan ik, maar zo’n ander leven heeft. Ik hoop dat we haar en de kinderen binnenkort kunnen gaan helpen. Ik gun haar die verandering. Nu hebben we haar alleen maar een paar keer een beetje geld gegeven, omdat we nog niet de officiële papieren voor de organisatie hebben. Net zoals zoveel andere mensen hier, heeft ze elke dag de zorg of ze wel genoeg eten heeft voor haar kinderen. Daarnaast zijn ze ook vatbaar voor ziektes, maar er is geen geld voor medicijnen of een goede behandeling. Een verpleegster vertelde ons dat veel kindjes maar één maaltijd per dag eten. De ouders zijn soms de hele dag weg om wat geld te verdienen. Je kunt je voorstellen dat deze kinderen naast eten, ook nog veel andere dingen missen. Ze missen de veiligheid van een ouder om hen heen, ze missen onderwijs en gewoon de zorgeloosheid van het kind zijn.

Bij veel van deze ondervoede kindjes mis ik de lach op hun gezicht. Ik hoor ze niet spelen. Ze zitten alleen maar op de grond of bij hun moeder. Ze hebben geen energie om steeds verder te komen in hun ontwikkeling. Ze kunnen gerust de hele dag niks doen. En dat is zo’n groot verschil met gezonde kindjes, die de hele dag op ontdekkingstocht zijn en waar je achteraan moet rennen. Maar ik weet dat zodra deze ondervoede kindjes een paar weken goed en genoeg voedsel krijgen, ze snel kunnen opknappen. Het is dichtbij, maar tegelijkertijd zo ver weg. Want om veel kindjes te kunnen helpen, hebben we ook genoeg geld nodig. En dat is momenteel wel iets waar we ons zorgen om kunnen maken.

Altijd als ik hier ben, valt het me weer op hoe anders het hier is. We leven allemaal op dezelfde wereld, maar slechts een paar honderd kilometer verderop kan het weer zo anders zijn. Ik zie hier veel mensen op straat, ze hebben geen vaste banen waar ze de hele dag zijn. Ze zijn bezig om op een of andere manier een beetje geld te verdienen, of doen dagelijkse klusjes die hier veel meer tijd kosten. Het leven is zo eenvoudig, maar zo ingewikkeld. In deze omgeving zie ik al genoeg armoede, maar Namalu is nog maar het begin van Karamoja. Pas reden we een uur naar het noorden en onderweg bekeek ik het landschap. Behalve sorghum (een type graan), wat mais en zonnebloemen, zag ik niks groeien. De rivieren waren droog of hadden alleen een klein stroompje. Het enige wat hier veel te vinden is, is vee. In een wat groter dorpje was een markt, waar heel veel mensen te vinden waren. Maar dat is voor sommigen ver weg, of het kost te veel geld. ‘Hoe kunnen die mensen hier toch leven’, dacht ik. Alleen al genoeg water krijgen is een hele taak. Het maakt me soms moedeloos.

Het probleem hier is groot en ik besef me zeker dat wij dat niet zomaar kunnen oplossen. Er zijn veel achterliggende problemen, zoals een gebrek aan onderwijs en een goede opvoeding, alcoholisme, weinig werkgelegenheid en droogte. Het is moeilijk om uit die situatie te ontsnappen. Alles heeft met elkaar te maken en sommige dingen zitten ook diepgeworteld in de cultuur. Maar toch hoop ik dat we wel wat kunnen veranderen in het leven van moeders en hun kinderen. Want dit is geen goed begin voor het leven van deze kinderen. En ik weet dat het met genoeg financiële hulp zeker mogelijk is. We zouden echt veel families kunnen helpen, want er is hier veel nood.

Ik hoop dat dit verhaal een beeld schetst van de situatie hier. We zien er naar uit om echt van start te gaan. Het vraagt geduld van ons, en we weten dat de situatie van de kinderen ondertussen elke dag zorgelijk is. Mocht het u ook raken en wilt u op een of andere manier helpen, dan zijn we u erg dankbaar.

 

Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics