#4 - Een kort leven
De afgelopen tijd heb ik vooral updates geschreven op Instagram. Omdat ik nu een langer verhaal wilde delen, zal ik het hier als een blogpost uploaden. De eerdere updates kunt u op onze Instagram pagina (@namalucommunityhome) lezen.
Ik moet nog steeds een update schrijven over ons afgelopen weekend in Namalu. Maar hoe schrijf je over het overlijden van een 14 maanden oude baby? Een kindje dat (tenzij ze een ongeneeslijke ziekte of ernstige complicaties had) het in een ander land of regio waarschijnlijk wel had gered en nu vrolijk rondliep of kroop? Hoe schrijf je een duidelijk verhaal, terwijl je zelf ook allerlei vragen hebt en niet precies weet waarom dit is gebeurd, deels vanwege een taalbarrière en deels vanwege de ouders en de moeizame communicatie met hen?
Wij kennen dit gezin sinds vorig jaar. Eerst alleen de moeder met haar toen 3-jarige tweeling, al snel daarna werd de baby geboren en later hebben we ook de vader ontmoet. We hebben de tweeling in ons ondervoedingsprogramma opgenomen en ze waren regelmatig bij ons op de compound. Met de baby ging het eigenlijk prima en ze groeide normaal. Een paar maanden geleden ging het veel slechter en zat ze onder de bultjes. Volgens de dokter was dat schurft, maar dat weten we niet zeker. Ook wilde ze niet veel vast voedsel eten. Na die keer in april hebben wij haar volgens mij niet meer gezien. Omdat het gezin nu verder weg woont is het lastig voor hen om elke keer met de kinderen naar de compound te komen. We hebben aangeboden om de huur voor een huisje in het centrum van Namalu te betalen, zodat de tweeling dichterbij is en ook naar school kan gaan. Maar uiteindelijk hebben ze niet veel met dit aanbod gedaan.
De persoon die ons op de compound helpt met de kinderen, vertelde dat de moeder een tijdje terug met de baby naar haar toe was gekomen. De baby was ziek (ze had nu grote bulten in haar nek, ik weet niet precies wat het was) en daarom adviseerde ze haar naar een betere kliniek te gaan waar wij ook met de ondervoede kindjes heen gaan. De moeder weet dat wij dat voor haar willen betalen, maar toch was ze niet daarheen gegaan. In een ander ziekenhuis/kliniek werd ze niet goed geholpen of weer naar huis gestuurd. Uiteindelijk is de baby overleden.
Er gaan veel ‘wat als…’ gedachten door mijn hoofd. Wat als ze wel naar die betere kliniek was gegaan? Misschien hadden ze haar daar kunnen helpen of misschien hadden ze gezien hoe ernstig het was en hadden we hen naar de grote stad kunnen sturen? Wat als Joshua en ik op dat moment in Namalu waren geweest, dan had ik met eigen ogen kunnen zien hoe ze eraan toe was en dan hadden we ze met de auto naar de kliniek kunnen brengen. Maar al deze gedachten hebben geen nut meer, want je krijgt er dit jonge leventje niet door terug.
Dit gebeurde in de week voor het weekend dat wij naar Namalu gingen, denk ik. Ik weet niet alles zeker, want wat ze vertellen moet namelijk twee keer vertaald worden en ze vertellen ook niet altijd een heel duidelijk verhaal. Daarnaast weet je ook niet in hoeverre het precies is gebeurd zoals ze het vertellen. Toen wij in Namalu waren, hebben we de ouders en de tweeling ontmoet en hebben we hen opnieuw aangeboden om dichtbij ons te gaan wonen, in dit geval in de hut die op onze compound staat. Dat leek de moeder wel een goed idee, maar uiteindelijk is ze daar toch niet komen wonen. We zien dat de tweeling achteruit gaat als ze lange tijd niet bij ons komen en dat is frustrerend om te zien. We hopen van harte dat ze binnenkort dichterbij ons kunnen wonen, want we zouden de tweeling ook graag (als ze wat aangesterkt zijn) naar school sturen omdat dat echt hun toekomst kan veranderen.
Het is moeilijk wanneer je ziet dat kinderen het moeilijk hebben, maar je niet zoveel kunt doen als je zou willen. Ik zou heel graag willen weten wat er in het hoofd van de moeder omgaat, maar het lukt niet om op die manier met haar te communiceren. Zij is nu aan het rouwen, zonder enige vorm van hulpverlening. De tweeling ziet opeens hun babyzusje niet meer, en zij weten waarschijnlijk ook niet precies waarom. Het leven gaat gewoon weer door, net zoals vroeger in Nederland toen er nog weinig aandacht was voor rouwverwerking. Ik zou haar zo graag die aandacht en liefde geven die ze nu niet krijgt en haar willen zien veranderen. Het is een moeilijke les om te leren dat je niet altijd overal mee kunt helpen. Mijn hart breekt voor hen, maar helaas gebeurt dit bij nog veel meer gezinnen in Karamoja.
Ik vond het moeilijk of ik dit verhaal wel moest delen, want het is natuurlijk heel persoonlijk. Ik deel daarom ook bepaalde details over de ouders niet. Maar het schetst wel een beeld van de situaties waar wij mee te maken krijgen. Het is soms moeilijk om voor te stellen hoe de situatie in een land/regio is waar je nog nooit bent geweest, maar met deze verhalen hoop ik een beter beeld te kunnen schetsen van hoe het is. Dit is nog maar één gezin, maar er zijn nog zoveel meer kinderen dichtbij onze compound die we zouden kunnen helpen. Op dit moment hebben we daar het geld nog niet voor, onze compound is nog niet klaar om meer kinderen te ontvangen en we hebben een goede en stabiele werker nodig. Mocht u ons willen steunen, dan kunt u alle informatie op onze website of Instagram vinden. Zodra we een stabiele basis hebben op de compound, kunnen we al snel meer kinderen helpen en hoop bieden aan gezinnen in moeilijke situaties.
Copyright 2023, Namalu Community Home © All rights reserved, Designed by Inspire Graphics
Matthea Struijk
Join the Conversation
Wat een verdrietig verhaal……
Begrijpelijk dat je daar gefrustreerd door raakt. Geen goede communicatie door taal barrière en andere gewoonten en culturen .
Het is prachtig werk, maar door zulke tegenslagen zou je moedeloos worden!
Heel veel sterkte beiden met dit mooie, maar moeilijke werk!