Ze kijken mij met grote ogen aan. Twee meisjes, een tweeling. Net als ik. In hun handen hebben ze een beker thee en een maiskolf. Maar op dit moment denken ze niet aan eten, hun ogen zijn op mij gericht. Ik ben waarschijnlijk een van de weinige of misschien wel de eerste blanke persoon die ze in hun leven hebben gezien. Ik schrik van de dunne armpjes en beentjes. Vooral van het ene meisje. Veel te dun. Ik ga nog maar even naar binnen, zodat ze rustig hun ontbijt kunnen opeten.

Even later hebben we een gesprekje met de moeder. We filmen haar verhaal voor een video. Ze weet haar leeftijd niet zo goed, maar waarschijnlijk is ze rond de 17. De tweeling een jaar of drie. Zo te zien is ze ook zwanger. Ze heeft geen vaste woonplek, maar woont tijdelijk bij iemand. Ik realiseer me dat ze een stuk jonger is dan ik, maar zo’n ander leven heeft. Ik hoop dat we haar en de kinderen binnenkort kunnen gaan helpen. Ik gun haar die verandering. Nu hebben we haar alleen maar een paar keer een beetje geld gegeven, omdat we nog niet de officiële papieren voor de organisatie hebben. Net zoals zoveel andere mensen hier, heeft ze elke dag de zorg of ze wel genoeg eten heeft voor haar kinderen. Daarnaast zijn ze ook vatbaar voor ziektes, maar er is geen geld voor medicijnen of een goede behandeling. Een verpleegster vertelde ons dat veel kindjes maar één maaltijd per dag eten. De ouders zijn soms de hele dag weg om wat geld te verdienen. Je kunt je voorstellen dat deze kinderen naast eten, ook nog veel andere dingen missen. Ze missen de veiligheid van een ouder om hen heen, ze missen onderwijs en gewoon de zorgeloosheid van het kind zijn.

Bij veel van deze ondervoede kindjes mis ik de lach op hun gezicht. Ik hoor ze niet spelen. Ze zitten alleen maar op de grond of bij hun moeder. Ze hebben geen energie om steeds verder te komen in hun ontwikkeling. Ze kunnen gerust de hele dag niks doen. En dat is zo’n groot verschil met gezonde kindjes, die de hele dag op ontdekkingstocht zijn en waar je achteraan moet rennen. Maar ik weet dat zodra deze ondervoede kindjes een paar weken goed en genoeg voedsel krijgen, ze snel kunnen opknappen. Het is dichtbij, maar tegelijkertijd zo ver weg. Want om veel kindjes te kunnen helpen, hebben we ook genoeg geld nodig. En dat is momenteel wel iets waar we ons zorgen om kunnen maken.

Altijd als ik hier ben, valt het me weer op hoe anders het hier is. We leven allemaal op dezelfde wereld, maar slechts een paar honderd kilometer verderop kan het weer zo anders zijn. Ik zie hier veel mensen op straat, ze hebben geen vaste banen waar ze de hele dag zijn. Ze zijn bezig om op een of andere manier een beetje geld te verdienen, of doen dagelijkse klusjes die hier veel meer tijd kosten. Het leven is zo eenvoudig, maar zo ingewikkeld. In deze omgeving zie ik al genoeg armoede, maar Namalu is nog maar het begin van Karamoja. Pas reden we een uur naar het noorden en onderweg bekeek ik het landschap. Behalve sorghum (een type graan), wat mais en zonnebloemen, zag ik niks groeien. De rivieren waren droog of hadden alleen een klein stroompje. Het enige wat hier veel te vinden is, is vee. In een wat groter dorpje was een markt, waar heel veel mensen te vinden waren. Maar dat is voor sommigen ver weg, of het kost te veel geld. ‘Hoe kunnen die mensen hier toch leven’, dacht ik. Alleen al genoeg water krijgen is een hele taak. Het maakt me soms moedeloos.

Het probleem hier is groot en ik besef me zeker dat wij dat niet zomaar kunnen oplossen. Er zijn veel achterliggende problemen, zoals een gebrek aan onderwijs en een goede opvoeding, alcoholisme, weinig werkgelegenheid en droogte. Het is moeilijk om uit die situatie te ontsnappen. Alles heeft met elkaar te maken en sommige dingen zitten ook diepgeworteld in de cultuur. Maar toch hoop ik dat we wel wat kunnen veranderen in het leven van moeders en hun kinderen. Want dit is geen goed begin voor het leven van deze kinderen. En ik weet dat het met genoeg financiële hulp zeker mogelijk is. We zouden echt veel families kunnen helpen, want er is hier veel nood.

Ik hoop dat dit verhaal een beeld schetst van de situatie hier. We zien er naar uit om echt van start te gaan. Het vraagt geduld van ons, en we weten dat de situatie van de kinderen ondertussen elke dag zorgelijk is. Mocht het u ook raken en wilt u op een of andere manier helpen, dan zijn we u erg dankbaar.